Het is vandaag een mooie warme dag geweest. In de avond is het echter gaan regenen met af en toe een klein beetje hagel. Je zit binnen en tuurt door het raam en langzaamaan val je in slaap en droom je dat alle leerlingen van school watermoleculen zijn.

Vanmorgen waren we nog water in de sloot langs de sporthal. Iedereen nog in de fase.
In de loop van de dag door alle van de zon werd het steeds in de sloot en kregen al mijn medeleerlingen als moleculen een steeds hogere en af en toe ontsnapte er een leerling aan het wateroppervlak om als [fase] opgenomen te worden in de lucht. Ineens kon ik ook ontsnappen en steeg op in de lucht. De lucht was lekker warm waardoor er [veel/weinig] plaats was voor waterdamp. Ineens zag ik Gerrit, Marian, Corry en Eline ook als waterdamp naar boven zweven. Het is nu ⁰ C en dan past er dus maximaal 20 gram water in iedere m³ lucht. Ik maak een snelle schatting dat precies de helft van de ruimte bezet is door waterdampdeeltjes. Er zit dan dus gram in iedere m³ lucht.

Maar nu we al weer een tijdje aan het stijgen zijn wordt het toch steeds een beetje [kouder/warmer]. We zijn inmiddels al een paar minuten verder en nu houden we als waterdamp wel erg weinig plaats over. Sterker nog WE ZITTEN VOL. Het is op deze hoogte dus ⁰ C.
Maar het wordt nog [kouder/warmer] en ik zie dat Wim, Karel, Julia en Evelien samen [faseovergand]zijn en een klein druppeltje hebben gevormd. Het houdt niet op; ook Kees, Stefanie Sander en Ankie zijn een druppeltje geworden en er volgen er meer. Inmiddels is het behoorlijk mistig geworden. Heel veel druppeltjes zweven in de wolk. Ik kijk naar beneden. De onderkant van de wolk is . Dat is precies het punt waar ik nog riep “we zitten vol”.
Ik stijg nog even door maar dan ben ik ook samen met Jan, Arie, Corine en Lidia een druppeltje geworden.
Poeh, het waait hier wel al die druppels worden omhoog geblazen en dan weer naar beneden. Wij zijn samen met onze mensen (Jan, Arie, Corine en Lidia) al tegen het druppeltje van een paar andere mensen gebotst. Samen gaan we als grotere druppel verder. En we worden samen met anderen nog groter. Ineens schieten we aan de uit de wolk. De wordt ons te machtig. Samen met heel veel andere druppels zoeven we naar de aarde en landen in de tuin van onze directeur. Gelijk kijk ik om me heen; waar zijn de anderen. Het duurde nog een poosje en toen kwamen er achter ons aan ook nog een aantal hagelstenen. In een van de hagelstenen zat Wim. Ik vroeg hem nog hoe is het nu. Wim vertelde dat hij ons had zien vallen maar dat hij met zijn clubje nog een hele tijd in de wolk heen en weer geblazen is. “We zijn zelfs van water bevroren tot ” zei hij nog. Ik had medelijden met deze mensen maar Wim vond het helemaal niet erg; “daar wordt je hard van” zei de ijsbikkel.